Je krijgt als recensent tegenwoordig de meest onverwachte muziek uit de minst te voorspellen hoeken te horen en dat is soms leuk en soms doet het pijn aan de oren. Dat laatste komt dan weliswaar vaak omdat je oren nu eenmaal moeten wennen aan nieuwe dingen, zoals menige Westerling in het begin van de jaren zestig van vorige eeuw mocht ondervinden. Sindsdien is de wereld almaar kleiner geworden en krijgen muzikanten makkelijker de kans hun ding te doen en de resultaten met een minimum aan middelen maximaal te verspreiden, wat dan al eens leidt tot wereldhits afkomstig uit India of Colombia, om maar iets te zeggen.

Vandaag wordt ons een Hongaarse combinatie voor de voeten gegooid. De naam is redelijk moeilijk uit te spreken, maar hij betekent “kleine maan” in het Bulgaars, één van de zeven talen waarin frontvrouw en kernlid Annamaria Oláh haar vocale kunsten etaleert. Zij en pianist/zanger/gitarist Emil Biljarski vormen de spil van dit kwartet, dat in 2009 ontstond uit een eerder toevallige ontmoeting tussen muzikanten van niet geheel onbekende folkbands als Korai Öröm en Fokatelep: de vonken vlogen op allerlei vlakken heen en weer en een nieuw ensemble zag het licht.

Drie jaar later was er een debuutplaat, die hier alleen door echte specialisten gehoord werd, maar vandaag, bij de viering van het tienjarig bestaan van de band, na tientallen concerten, van kleine clubs tot de grootste festivalpodia, is er de release van de -bij mijn weten- vierde plaat, die de band op Europees vlak alom onder de aandacht moet brengen en, te oordelen naar wat ik in het kleine uurtje dat de plaat loopt, kan horen, is het moment van algemene doorbraak niet veraf.

De plaat bevat acht lange en twee korte nummers, waarvan alle teksten van de hand van Annamaria komen en de muziek als groepswerk omschreven wordt. Die teksten -gelukkig van een Engelse vertaling voorzien- kun je als magisch realistisch omschrijven, maar wat ze echt betekenen, lijkt me van ondergeschikt belang, vergeleken met de muzikaliteit, die er van uitgaat en die maakt dat je, ondanks de vertaling, toch naar de gezongen tekst zit te luisteren, waar je dus geen sikkepit van begrijpt.

Best wel een verrassende vaststelling, die alleen maar onderschrijft dat je hier met een redelijk fantastisch plaatje te maken hebt: de mix van folk en elektro, de bij momenten drone-achtige ritmepatronen in combinatie met de heerlijke zang, de zin voor detail, die de band aan de dag legt, het vermogen om keelzang en wiegelied te combineren…het zijn allemaal deeltjes van een formidabel geheel, dat je vanaf de tweede of derde draaibeurt bij het nekvel grijpt en je dagenlang niet meer loslaat. Wat deze plaat met mij doet, kan ik eigenlijk alleen vergelijken met wat Kristi Stassinopoulou destijds klaarspeelde met haar “Secrets of the Rocks”: de standaard op het vlak van wereldmuziek menige centimeter hoger leggen. Dit is wereldmuziek 2.2, of zoiets: gebaseerd op traditie, maar vertaald naar vandaag, morgen en overmorgen. Heerlijk spul, echt waar !

(Dani Heyvaert)